PETRUS VICTORINUS (oder Victorius, Pietro Vettori)

geb. 1499 in Florenz, gest. 8. Dezember 1584

 

Humanist und einstmals gefeierter Gelehrter. Er studierte Philosophie und klassische Sprachen in Pisa und Rom, war dort Erzieher des Alessandro Farnese, lehrte dann seit 1538 als Professor der griechischen und lateinischen Sprache in Florenz. Er lehnte eine Reihe von Berufungen nach auswärts ab und wurde von Papst Julius III. in den Grafenstand erhoben. Für die Philosophie hat er vor allem durch seine Klassikerausgaben, besonders des Cicero und Aristoteles, und seine Kommentare gewirkt.

Hauptschriften: Ausgabe Ciceronis opera, Venedig 1534-37 in 4 Bdn., dazu Erläuterungen, 1540, sowie Scholien zu den Epistolae familiares, 1558; Commentarii in III libros Aristotelis de arte dicendi, 1548, auch 1549 und 1579; Comm. in primum librum Aristotelis de arte poetica, 1560 (ND München 1967), auch 1573; Comm. in VIII libros Aristotelis de optimo statu de civitatis, 1576; Comm. in Aristotelis Rhetorica, 1579; Comm. in X libros Aristotelis de moribus ad Nicomachum, 1584; dazu Ausgabe der Nicomachischen Ethik, 1547, auch 1554, und Politik, 1577; Ausgabe von Clemens Alexandrinus, 1550; Xenophons Memorabilien, 1551 u.a.

Ausgaben: Variae lectiones, 1538 (auch Paris 1538 und 1539 in 5 Bdn.); Variorum lectionum libri XXV, 1553 (auch Lyon 1554) und Novae lectiones, 1569, auch 1582 und 1609; G. Pompella, Petri Victorii Epistolarum libri X, introd., testo, trad., commentario, indice, Neapel 1991.

Literatur: Wilhelm Rüdiger, Petrus Victorius aus Florenz, Studien zu einem Lebensbilde, Halle 1896; Max Niedermann, Consentii ars de barbarismis et metaplasmis. Edition nouvelle, suivi d’un fragment inédit de Victorinus de soloecismo et barbarismo, 1937.

NEXT

BACK to Index