CAESAR CREMONINUS (Cesare Cremonini)

geb. 1550, gest. 1631 in Padua an der Pest

 

Naturphilosoph, Freund Galileis. Studierte in Ferrara und war dort mit 21 Jahren Professor der Philosophie, dann als Nachfolger Zabarellas Professor in Padua. Er galt zu seiner Zeit wegen der von ihm vertretenen (averroistisch interpretierten) Aristotelischen Naturwissenschaft als "wiedererstandener Aristoteles".

Hauptschriften: Descriptio universae naturalis Aristotelicae Philosophiae; Explanatio prooemii librorum Aristotelis de physico auditu, Padua 1596; Disputatio de coelo, Venedig 1613; De calido innato et semine, Leiden 1634; De imaginatione et memoria, Venedig 1644; Tractatus tres de sensibus externis, de sensibus internis, de facultate appetitiva (ed. T. Lancetta), Venedig 1644, auch 1664.

Literatur: D. Berti, Di Cesare Cremonini e dalla controversia con la Inquisitione di Padiova et di Roma, Rom 1878; L. Mabilleau, Etude historique sur la philosophie de la Renaissance en Italie (Cesare Cremonini), 1881; A. Favaro, Cesare Cremonini e lo studio di Padova, 1883; M. A. del Torre, La cosmologia di Cremonini e l’inedito «De coeli efficentia» (in: Riv. crit. di Storia della Filosofia 21), 1966; M. A. del Torre, Studi sù Cesare Cremonini Cosmologiae logica nel tardo aristotelismo padovano, Padua 1968; Ch. B. Schmitt, Cesare Cremonini, un aristotelico al tempo di Galilei, Venedig 1980; H. C. Kuhn, Venetischer Aristotelismus im Ende der aristotelischen Welt. Aspekte der Welt und des Denkens des Cesare Cremonini (1550 - 1631), Frankfurt 1996.

 

NEXT

BACK to Index