NICOLAUS LEONICUS THOMAEUS

(Niccolò Leonico Tomeo)

geb. 1446 oder 1457 in Venedig, gest. 28. März 1531

 

Humanist und Aristoteliker, lehrte seit 1497 in Padua Philosophie und soll als erster seinen Vorlesungen den griechischen Text des Aristoteles zugrundegelegt haben. Er versuchte unter dem Einfluß des Ficino und des Pico della Mirandola die Platonische Lehre von den (eingeborenen) Ideen mit der Aristotelischen Psychologie zu verbinden.

Hauptschriften: Aristotelis Stagiritae parva quae vocantur naturalia (lateinische Übersetzung und Kommentar), 1527 (auch 1831, ed. Bekker); Bembo sive de immortalitate animae, 1524; Dialogus de nominum inventione; Conrad Gesner (ed.), Michaelis Ephesii Scholia in Aristotelis libros aliquot, nempe. De Iuventute, senectute, vita et morte. De longitudine ac brevitate vitae. De divinatione per somnum. E Graeco nunc primum conversa ... Accessit quoq[ue] Nicolai Leonici Thomaei conuersio atq[ue] explanatio primi libri Aristotelis De partibus animalium, lucubratio ualde utilis, nunc primum etiam ex autoris archetypo in lucem edita, Basel 1541.

Ausgaben: Opuscula und Dialogi, Paris 1530.

Literatur: A. Serena, Niccolò Leonico Tomeo, 1902; D. de Bellis, La vita e l'ambiente di Niccolo Leonico Tomeo, in: Quaderni per la storia dell'Universita di Padova 13, 1980; D. de Bellis, I veicoli dell'anima nell'analisi di Niccolo Leonico Tomeo, in: Universita di Firenze. Annali dell'Istituto di filosofia 3, 1981; D. J. Geanakoplos, The career of the little-known Renaissance Greek scholar Nicholas Leonicus Tomaeus and the ascendancy of Greco-Byzantine Aristotelianism at Padua University, in: Dorema ston 1. Karagiannopoulo, Byzantina. 13, 1985 (griech.).

NEXT

BACK to Index